Daar stond ik dan, in zwart-wit in de krant, verward door m’n haar te woelen. Met een huissleutel aan een touwtje om m’n nek. Borsten bloot. Met eronder de tekst: ‘de massa, de drugs…blabla’. Te kijk gezet. Ik schaamde me dood. Ik was toch al het zwarte schaap van de familie en nu zouden mijn ouders de krant openslaan en dan…
De foto maakte me van het ene op het andere moment wereldberoemd. Liever was ik om iets zinnigers beroemd geworden. Zo dacht ik toen. Nu kijk ik anders naar de foto. Het is een mooie momentopname. Van Marijke, een meisje op dat
legendarische popfestival. Een dromerig meisje op haar eilandje in de massa. Gevormd door een generatie die gelooft in verandering. In de kracht van liefde en muziek. Tolerant, relaxt, vrij, blij. Samen.
Veel later hoorde ik dat mijn moeder een interview aan de Volkskrant heeft gegeven. “In Nieuw Guinea hebben de Papoea’s geen kleding aan, wij vinden dat helemaal niet zo’n fuzz”. Mijn moeder bleek het prachtig te vinden, die media-aandacht.
Ik herinner het me als de dag als gisteren. In de ochtend stormde Marga onze studentenkamer in Utrecht binnen. “Kom op Marijke, er is een giga popfestival in Rotterdam. We gaan. Nu!” Marga was zeventien. Ik negentien. We waren allebei weggelopen van huis en hielden elkaar staande. Zij was een echte stadskoningin. Slank, blond, brutaal. Ik kwam van ‘buiten’, was verlegen. “We gaan liften. Schiet op, geen tijd te verliezen!” Ik griste wat T-shirtjes bij elkaar en verzekerde me ervan dat de huissleutel wel om m’n nek zat. We hadden geen geld, geen eten, geen drinken, geen tent. En geen tickets voor het festival.
Wij hadden elkaar, een huissleutel en het tijdperk van Aquarius.
Bij de snelweg aangekomen stak Marga onbevreesd haar duim omhoog. Ik geneerde me, deed alsof ik er niet bij hoorde. Binnen vijf minuten stopte er een lelijke eend. Die mocht doorrijden van Marga. We kozen de zwarte Mercedes cabrio die even later stopte. Binnen een mum waren we in Rotterdam. Marga dirigeerde onze chauffeur tot aan de poort van het Holland Pop Festival.
Marga wist wel hoe we binnen moesten komen. Ze parkeerde mij met haar tasje tegen het hek naast de ingang. Binnen een half uur was ze terug. Met een delegatie hippie stormtroepen in haar kielzog. Ze trokken een hek omver en we renden naar binnen. Ik verstopte me in de bosjes. Brullend van de lach kwamen Marga en haar vrije vrienden me even later verlossen uit de brandnetels. “Voor wie ik me verstop? Voor de politie natuurlijk. We hebben toch geen kaartjes?” murmelde ik beteuterd. Wist ik veel!